Vanmorgen stond ik zoals elke ochtend mijn yoga oefeningen te doen. Doen zeg ik, want ik zie yoga als iets om mijn lijf gezond en soepel te houden en om me prettig te voelen. Een activiteit dus. Elke houding vraagt ook de mentale aandacht op ademhaling, spierspanning en op wat je strekt of juist niet. Die mentale aandacht heeft een richting op het lichaam. En ineens bedacht ik me dat er een verschil is tussen ”doen” en ”zijn”. Wat als ik de houding ”ben” in plaats van dat ik de houding of beweging “doe”?
Het verschil is zoiets als de muzikant zijn die muziek maakt, of het instrument zelf zijn wat de muziek voortbrengt. Wat dat betreft lijkt de maakbaarheid van de muziek afhankelijk van de kunde en vaardigheid van degene die hem bespeelt. Als je jezelf bekwaamt kun je ergens ”beter” in worden, dan begrijp je de werking van het instrument beter. Je leert het te beheersen en te sturen en je kunt muziek maken die je zelf mooi vindt. Zo doe je in het leven veel ervaringen op. Maar beheers je dan nu het instrument? Speel je de muziek die je wilt spelen?
De mooiste muziek ontstaat als het instrument niet bespeeld wordt maar het instrument meeresonereert met de andere instrumenten in zijn omgeving. Ieder zijn eigen muziek, ieder zijn eigen toon en variatie. Soms in harmonie en dan weer in disharmonie, in de overgang naar iets nieuws. Stel dat je alleen het instrument hoeft te zijn en niet de muzikant. Dan gaat het om wie je bent als mens en niet over hoe goed je iets beheerst. Controle en richting mogen dan even naar de achtergrond, beheersing en regie zijn dan even minder van belang. En de muziek kan ook beleefd en ervaren worden.
Het verschil tussen “zijn” en “doen” is een dunne lijn, het is als het balanceren tussen het instrument zijn of de muzikant die de muziek maakt.
